Posiew moczu

Posiew moczu wykonywany jest w diagnostyce zakażeń układu moczowego (ZUM) i profilaktycznie w ciąży. Prawidłowa  diagnostyka  mikrobiologiczna umożliwia ustalenie czynnika etiologicznego i wybór terapii farmakologicznej, w tym antybiotykoterapii: skutecznej, bezpiecznej, o mniejszym ryzyku indukowania oporności. Prawidłowa diagnostyka mikrobiologiczna jest szczególnie istotna w przypadku zakażeń szpitalnych, wiążących się z rozmaitością gatunków drobnoustrojów dysponujących różnorodnymi mechanizmami odporności. Diagnostyka zakażeń szpitalnych przeprowadzana jest bezwzględnie ze wskazań i pod kontrolą lekarza, w oparciu o stan kliniczny, który determinuje miejsca i sposób pobierania materiału. W przypadku zakażeń pozaszpitalnych przewidywanie etiologii zakażenia jest łatwiejsze, a terapia empiryczna z większym prawdopodobieństwem skuteczna. W przypadku niepowikłanych ZUM rutynowo wykonywany jest posiew moczu; w przypadkach powikłanych dodatkowo posiew krwi. Fizjologicznie mocz i układ moczowy są jałowe. Pierwszym etapem ZUM  jest kolonizacja przez drobnoustroje cewki moczowej, kolejnym, pęcherza moczowego (najczęstsze przypadku ZUM), następnie zajęcie  moczowodów i dalej nerek. Najgroźniejsza jest posocznica moczowa (urosepsa). Najczęstszą bakterią uropatogenną odpowiadającą za ok. 90% zakażeń jest pałeczka okrężnicy (Escherichia coli). Posiew moczu należy wykonywać w przypadku stwierdzenia objawów ZUM. Wyjątkiem jest wykonywanie posiewu u ciężarnych na początku ciąży i osób zakwalifikowanych do zabiegów urologicznych grożących bakterurią. Przed badaniem należy zapoznać się metodą pobierania moczu na posiew.