Fibrynogen

Fibrynogen należy do białek ostrej fazy wytwarzanych w wątrobie. W procesie krzepnięcia ulega przekształceniu w fibrynę. Jego stężenie wzrasta w czasie reakcji ostrej fazy, w przebiegu zakażeń, w chorobach nowotworowych, a także w stanach związanych  z utratą białka np. w wyniku chorób nerek (zespół nerczycowy) i  w stresie.  Zmniejszone stężenie obserwowane jest w procesie zużycia fibrynogenu w stanach intensywnego wykrzepiania  – np. w zespole rozsianego wykrzepiania  wewnątrznaczyniowego (DIC), w wyniku fragmentacji po podaniu asparaginazy, w zespole hiperfibrynolizy (w przebiegu chorób nowotworowych) oraz we wrodzonych niedoborach. Podwyższone stężenia fibrynogenu są niezależnym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej, zawału serca oraz choroby zakrzepowo-zatorowej. Patologie wiążące się z fibrynogenem związane są zarówno z jego ilością jak i jakością. Całkowity brak fibrynogenu powodowany czynnikami genetycznymi nosi nazwę afibrynogenemii, w przypadku hipofibrynogenemii mamy do czynienia z obniżeniem poziomu fibrynogenu funkcjonalnego,  równocześnie z fibrynogenem oznaczanym jako  antygen, a w przypadku dysfibrynogenemii obniżony jest poziom fibrynogenu funkcjonalnego,  natomiast poziom fibrynogenu oznaczanego jako antygen jest prawidłowy. Objawy dysfibrynogenemii obejmują zakrzepicę lub zatorowość oraz tendencję do krwawień. Hipofibrynogenemia  ma charakter bezobjawowy lub powoduje krwawienia o małym nasileniu.