Przeciwciała anty-HIV 1 i anty-HIV 2

Sprawdź cenę:

  • Wybierz masto

  • Opis

    Weryfikacja nieujemnych wyników przesiewowych testów w kierunku zakażenia wirusem HIV. Ludzkie wirusy niedoboru odporności HIV-1 i HIV-2,  są czynnikiem etiologicznym zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS). HIV-1 i HIV-2 wykazują podobieństwo. W rejonach konserwatywnych ich genomów, kodujących białka rdzeniowe, homologie wynoszą około 60%, w mniej konserwatywnych, kodujących białka zewnętrzne, homologia jest mniejsza niż 40 %, co skutkuje niewielką reaktywnością krzyżową antygenów otoczkowych obu wirusów. W przypadku HIV-2 szybkość replikacji wirusa i postępy choroby są wolniejsze niż w przypadku HIV-1, a spadek liczby limfocytów T u chorego i wiremia są mniejsze. Ogólnie, zakażenie HIV-2 daje lepsze rokowania niż zakażenie HIV-1, powodujące szybszą progresję AIDS. Serologiczna procedura diagnostyczna zakażenie HIV obejmuje testy przesiewowe i potwierdzające. Potwierdzenie ma na celu określenie udziału ewentualnej reaktywności krzyżowej w reakcji antygen-przeciwciało, która zadecydowała o dodatnim wyniku badania przesiewowego. W diagnostyce serologicznej HIV wymagane jest, by testy potwierdzające identyfikowały przeciwciała specyficzne dla określnej liczby istotnych diagnostycznie składników wirusa. Za wynik dodatni przyjmuje się obecność przeciwciał skierowanych przeciwko produktom genów: env (białka otoczki), gag (białka kapsydu, matriksowe i nukleokapsydu) i/lub pol (odwrotna transkryptaza), uwidocznioną w postaci prążków. Test oparty na metodzie immunochromatograficznej, potwierdza odpowiedź układu odpornościowego wywołaną kontaktem z wirusem, identyfikując obecność specyficznych przeciwciał anty- HIV-1/HIV-2. W przypadku wirusa HIV-1 określane są przeciwciała specyficzne dla: białka rekombinowanego otoczki (ENV) gp160; peptydu otoczki (grupa M i O) gp41; białka rekombinowanego rdzenia (GAG) p24 i peptydu polimerazy (POL) p31.

Badania laboratoryjne

Zobacz wszystkie
Skip to content